Casus POH-GGZ: "Consultatie­succes"

Al snel bleek dat zij al veel had meegemaakt in haar leven. Haar vriend was erbij, alleen durfde ze namelijk niet zomaar de deur uit. Verslaving, traumatische ervaringen, suïcidepogingen, het was meer de vraag wat ze nog niet had meegemaakt.
Ook vertelde ze na enige aarzeling dat ze al allerlei hulp had gehad (ook opnames) en dat niets echt had geholpen. Dat ze überhaupt naar het gesprek was gekomen was eigenlijk al bijzonder.

Ik had snel door dat ik haar niet de juiste hulp zou kunnen bieden. Dit gaf ik haar tegen het einde van het gesprek ook aan, maar dat ik haar wilde helpen ‘puzzelen’, om de stap naar vervolghulp wel te kunnen zetten.
E-health zou veel te licht zijn, toch leek het me goed om een lijntje te houden, en om te zien of ze zelf ook wat zou gaan lezen en oefenen, in de tussentijd.
Voor anderhalve week later maakten we een afspraak.

Al snel kwamen de eerste feedbackberichtjes binnen: Ze was al aan de slag gegaan, en hoewel de oefeningen moeilijk waren en maar heel even wat verandering boden, was ze wel ijverig. En zo lag er een digitaal lijntje, want de telefoon durfde ze niet op te nemen.

Ik zat toch wel met haar in mijn maag. Waar zou zij goede/passende hulp kunnen vervolgen? Twee dagen later schreef ik in hoofdlijnen haar verhaal op, geanonimiseerd, en vroeg Karlijn Cobelens, kinder- en jeugdpsychiater die we vanuit PRO mogen consulteren, om raad.
Al twee uur later kwam er een reactie (dan voel je je echt gehoord en gesteund!), ze had al meegedacht, en kon zelfs akkoord geven op mijn vraag om bij het vervolggesprek met deze cliënt aan te sluiten! Via e-health vroeg ik aan de cliënt of zij hiermee akkoord ging en legde aan haar uit waarom ik dacht dat dat fijn kon zijn. Ze gaf me groen licht.

Vorige week hadden we het driegesprek (eigenlijk vier, haar vriend was er ook weer bij) op de huisartsenpraktijk. In 40 minuten lukte het om nog meer informatie te verzamelen (ondertussen had zij zelf haar eigen rapportage meegenomen!), beeld te krijgen van haar problematiek en van haar motivatie tot vervolghulp. In het begin was ze erg wankel, maar gaandeweg wat steviger en durfde ze aan Karlijn en mij aan te geven wat ze dacht nodig te hebben en konden we in samenspraak daarop voortborduren.

We zijn er nog lang niet met haar; kleine en grote stappen moeten nog verder gezet worden. Toch wil ik in ieder geval met jullie delen dat bij complexe begeleidingen, waarvan je weet dat ze eigenlijk niet op je bordje horen, maar er wel iemand met een hulpvraag voor je neus staat, of bij twijfels, het heel fijn is om die back-up te voelen, en de mogelijkheid te hebben om consultatie of een driegesprek te voeren,
met in dit geval Karlijn Cobelens, iemand die verstand van zaken heeft, benaderbaar is, flexibel, en positief ingesteld, kijkend naar kansen en mogelijkheden.

Doe mij maar een dozijn van zulke psychiaters om mee samen te werken!