Verhaal uit de praktijk
Samen verslaan we corona

Geschreven door een POH-GGZ.

Hij heeft zijn leven lang in dezelfde gemeente gewoond, totdat zijn vrouw zo hulpbehoevend werd dat ze verhuisde naar de plaats waar hun dochter woont. Beiden krijgen een indicatie en een plaats in een verzorgingshuis. Daar wonen ze een half jaar samen, dan overlijdt zijn vrouw. Hij redt zich best goed, gaat er elke middag op uit met zijn scootmobiel en maakt dan mooie tochten in de omgeving. Halverwege maart gaan de deuren van het huis op slot in verband met besmettingsgevaar van het coronavirus. Hij wordt ingesloten in zijn kamer en mag niet meer naar buiten. Hij leeft toe naar 21 april, de datum van de persconferentie. De datum waarvan hij hoopte zijn vrijheid terug te krijgen. Hij vermaakt zich met de computer, de krant en de bezoekjes van zijn dochter en kleinkinderen die hij vanaf zijn balkon kan zien en spreken.

Er zijn weinig sociale contacten overgebleven. In de oude woonplaats had hij alleen contact met de buren en dat contact is verwaterd. In het verzorgingshuis heeft hij nauwelijks contacten opgedaan, eerst doordat hij nog samen met zijn vrouw was, daarna omdat hij zijn verdriet verwerkte door alleen op pad te gaan. Het contact met zijn broers is minimaal, hij voelt zich door hen steeds beperkt in wat hij wel en niet mag zeggen. Het contact met zijn dochter is de afgelopen maanden sterk verbeterd. Hij heeft zich lang schuldig gevoeld naar haar, vanwege zijn voormalige drankgebruik en omdat hij niet heeft ingegrepen in de rigide opvoedingsstructuur van zijn vrouw. Dit laatste was de reden van zijn aanmelding bij de POH-GGZ.

Inmiddels zijn we ingehaald door de werkelijkheid; we hebben nu wekelijks een belmoment. Hij geeft steeds aan dat hij niet weet of hij het volhoudt; hij is zijn vrijheid en daarmee de regie over zijn leven kwijt. Hij twijfelt of hij de regels zal negeren en er toch op uit zal gaan. Wat hem tegenhoudt is de beroering die dat kan gaan geven, de kans zijn woonplek kwijt te raken en de overlast die hij zijn dochter hiermee bezorgt. De zucht naar alcohol neemt toe. In ons gesprek raad ik hem aan contact op te nemen met zijn longarts (hij heeft longemfyseem), om te vragen wat diens mening is. De longarts maakt hem onomwonden duidelijk dat hij, als hij besmet zou raken met corona en op de Intensive Care terecht zou moeten komen, daar niet terecht zal komen in verband met zijn gezondheidsbeeld en zijn leeftijd.

Dit verandert voor hem ogenblikkelijk de situatie, hij heeft hiermee zijn doodsvonnis gekregen en wordt zich er meteen van bewust dat hij niet dood wil en dit zelf in de hand heeft. Het betekent dat hij zich, met tegenzin, schikt in de opgelegde insluiting. Zijn stemming gaat er niet op vooruit en in de wekelijkse telefonische gesprekken laat ik hem hierover vertellen. Dit vindt hij prettig, want doordat hij dat bij mij mag en kan, hoeft hij zijn dochter hier niet mee te belasten. We spreken af bij ons eerstvolgende echte contact het leven te vieren met koffie en gebak.

Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik bel hem weer, hij klinkt heel vrolijk. “Je hebt zeker al gehoord wat er is gebeurd?” Hij blijkt te zijn gevallen en heeft zijn heup gebroken. Vervolgens is hij hieraan geopereerd en ondanks de pijn en het ongemak heeft hij de tijd van zijn leven gehad in het ziekenhuis. Onder de mensen zijn, aandacht krijgen, een praatje kunnen maken; het heeft voor hem zoveel meer betekent dan alleen een opname en operatie. Hij geniet nog na. Intussen zijn de regels wat versoepeld en mag hij zijn dochter weer ontvangen. Hij heeft goede hoop dat hij er binnenkort ook weer op uit mag met zijn scootmobiel. Voor mij wordt eens te meer duidelijk hoezeer hij en vele ouderen met hem tekort zijn gedaan in de afgelopen periode. Er is volop aandacht geweest voor kwantiteit van leven, helaas wat minder voor de kwaliteit.